Warszawski dziennikarz, pracownik radiowęzła przeprowadza rozmowy z pracownikami fabryki kosmetyków"Pollena-Uroda", pyta robotnice czy czują się gospodarzami fabryki. Odpowiedzi zaskakują dyrekcję. Prawda ''człowieka z dołu'' zderza się z kłamstwem tych ''na górze''

W zakładach "Pollena-Uroda" działa lokalny radiowęzeł, który prowadzi młody człowiek. Traktując serio podstawowe hasła ustroju, zadaje robotnikom pytanie: czy czujesz się współgospodarzem zakładu? Robotnicy odpowiadają szczerze: nikt się nie czuje współgospodarzem. Dyrekcja jest oburzona wymową audycji, chce ją ocenzurować. Zarzuca autorowi, że „stawia niewłaściwe pytania”. Gdyby rzeczywiście pozwolić robotnikom współrządzić, „rozkradliby zakład” – stwierdza dyrekcja. W sytuację, jak z socrealistycznego produkcyjniaka, Łoziński wpisał refleksję o sobie, swoim medium, o zawodzie dokumentalisty i o doświadczeniu lat 70. Filmowcom mogło się wydawać, że swoimi filmami wpływają na świadomość zarówno robotników, jak rządzących. Czy było to myślenie naiwne? Wydawałoby się, że tak, ale życie dopisało „Próbie mikrofonu” ciekawy epilog. Jego bohater sprzeciwił się zakładowej cenzurze i został wyrzucony z pracy. Równocześnie Łoziński został usunięty z Wytwórni – co prawda na krótko, bo powstała "Solidarność". Bohater filmu trafił wtedy do Polskiego Radia, rzucił legitymację partyjną, w stanie wojennym był internowany. „Film odmienił jego życie” – opowiada z satysfakcją Łoziński.

Pracownik radiowęzła warszawskiej fabryki kosmetyków postanawia urozmaicić swoją codzienną audycję o poważniejsze treści. Zadaje pracownikom jedno pytanie: czy czują się współgospodarzami zakładu. Z zaskoczeniem odkrywa, że większość osób udziela negatywnej odpowiedzi, a nagranie trafia do dyrekcji i spotyka się z ostrą krytyką. Okazuje się, że między tym, co naprawdę myślą szeregowi pracownicy, a szerzoną propagandą jest ogromna przepaść.